Uzyskanie pożądanej refrakcji po operacji usunięcia zaćmy z wszczepieniem sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej jest kluczowe i stanowi dopełnienie prawidłowego przeprowadzenia zabiegu operacyjnego. Postęp w technologii diagnostycznej oraz dostępność nowoczesnych soczewek wewnątrzgałkowych i formuł obliczeniowych, a także doświadczenie lekarzy kwalifikujących do zabiegu umożliwiają coraz dokładniejszą kalkulację wartości refrakcyjnej sztucznej soczewki zaplanowanej do wszczepienia.
Istnieje wiele czynników przed- i śródoperacyjnych istotnie wpływających na wystąpienie resztkowych wad refrakcji i obniżenie pooperacyjnej ostrości wzroku. W artykule przedstawiono najistotniejsze czynniki diagnostyczne i kliniczne rzutujące na precyzję pomiarów oraz określono możliwe przyczyny uzyskania nieprawidłowych wyników. Wyróżniono nieprawidłowości wynikające z błędnego pomiaru biometrycznego, określenia centralnej mocy rogówki, wyznaczenia efektywnego położenia soczewki oraz wpływ stałej A soczewki i zmiany miejsca fiksacji implantu. Dodatkowo omówiono dwie szczególne sytuacje kliniczne − przebyte w przeszłości: zabiegi rogówkowej chirurgii refrakcyjnej oraz operacje witreoretinalne z zastosowaniem tamponady komory ciała szklistego olejem silikonowym. Obie utrudniają obliczenie prawidłowej mocy sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej ze względu na zaburzenia w odczytach parametrów biometrycznych, co w konsekwencji prowadzi do błędów refrakcji pooperacyjnej.
Celem pracy jest zaprezentowanie istotności każdego elementu składowego formuł obliczeniowych i ich wpływu na planowaną refrakcję pooperacyjną. Uniknięcie prostych błędów podczas kalkulacji sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej pozwala na osiągnięcie najlepszych możliwych wyników operacji.
